Kan de dag nog beter beginnen dan met een verse pot Nutella op een bagel in de toaster! Mjammm.

Vandaag staat er een verbindingsrit op de planning. We rijden stilaan terug en willen via Joshua Tree naar LA rijden. Tijdens de rit van een uur of 3 knutselt Wenti de hele tijd met de jongens aan de tafel. Dopido & Doremi boekjes, knippen, plakken, scheuren, kleuren, prikblok, …

We rijden via een kleine omweg zodat we een stukje van de historic Route 66 kunnen doen. In het dorpje Seligman stoppen we even om de vergane glorie te bewonderen. Ze waren hier duidelijk blij met de “Cars” franchise. En Bent & Gust natuurlijk in hun nopjes bij het zien van Sheriff, Red, Fillmore & Stanley.

Op de rest van het stukje Route 66 liggen alle dorpen er maar verlaten bij. Maw, je bent eigenlijk beter af om gewoon het dorpje Seligman te bezoeken en dan weer de Highway op te rijden.

In Kingsman (stad/gehucht) zoeken we eerst iets op om te gaan eten en nadien zoeken we voor het eerst een KOA campground op. Na 3 nachten zonder hook-up was het nog een tijd om alles te laden & lozen. Van het zwembad, Jacuzzi, speeltuin, wifi en minigolf maken we ook nog dankbaar gebruik.

TIP: Als je met een RoadBear RV op weg bent krijg je bij alle KOA’s 10% korting.

Vanmorgen hadden we nog de verwarming nodig om warm te krijgen, deze namiddag is de airco alweer welkom. Bizar hoe snel je hier van klimaat kan wisselen.

Wakker worden en getrakteerd worden op een magnifieke opkomende zon. Terwijl Gust nog ligt te dromen ontbijt de rest van ons voor het eerst deze vakantie buiten. Het is 7u en al 20°!

Na het ontbijt trekken we richting Furnace Creek, eerst nog een stop aan het visitor center waar je museumgewijs wat kan leren over de geschiedenis, de fauna en flora van Death Valley. Hier kopen we ook onze annual park pass “America The Beautiful” (80$). Vandaag rijden we met de camper wat rond in Death Valley. Tijdens onze stops laten we de generator wat draaien zodat we de airco in de hoofdcabine kunnen gebruiken, het is dan ook weer tegen de 40° buiten.

Enkele van onze stops: Golden Canyon trail, een wandeling doorheen een stuk canyon. Badwater bassin, een zoutvlakte 86m,
Artists Drive: een mooie korte loop drive doorheen de bergen. Van daaruit rijden we 30minuten richting Dantes View, een uitkijkpunt vanop 1669m. What a view. We twijfelen even of we hier zonsondergang afwachten of we dat aan Zabriskie Point gaan doen. We kiezen voor de laatste optie. Een uurtje voor zonsondergang bakken we ons eerst een hamburgertje vanop de parking. En dan volgt 1 van de mooiste zonsondergangen die we ooit zagen, misschien zelfs nog mooier dan die aan de 12 Apostels aan de Great Ocean Road in Australië. De uitgestrektheid van het landschap is wellicht 1 van de redenen.

Overnachten doen we in Furnace Creek op 1 van de vele campsites. Je kiest een plekje en dan betaal je je standplaats aan een automaat en bevetig je je betaalbewijsje aan je plekje. Deze keer kiezen we geen full hookup, dat betekent geen elektriciteit en airco. De temperatuur zakt tot 20° vannacht, behoorlijk warm!

Voor we uit de Valley vertrekken maken we nog een korte wandeling in de grassen aan de voet van El Capitan, de gigantische granieten rotsformatie die menig moedig klimmer probeert te trotseren. (respect voor Tom Waes) Indrukwekkend en bewonderenswaardig als je weet dat ze daar gemiddeld 5 dagen over doen.

We beginnen aan onze tocht richting de Tioga Pass maar voor de zekerheid tanken we nog even in Crane Flat, het laatste tankstation in Yosemite. En daar profiteren ze van: 60 dollar voor 16 gallon, slik!

Vanaf daar is het nog een kleine 70 km tot de befaamde Pass. Onderweg stoppen we voor een wandeling naar Tuolumne Grove om de giant sequoia’s te zien. Het is onze enige kans op onze reis om er te zien aangezien Mariposa Grove in Yosemite gesloten is voor restauratiewerken en Sequoia Tree National Park niet op onze route ligt. We dalen 400m op 1,5 km, een leuke afdaling, maar een stevige klim op de terugweg. We zien een paar gigantische Sequoia’s met een metersbrede stam, duizenden jaren oud. Een paar omgevallen exemplaren en eentje waar je kan doorwandelen.

We rijden verder richting Tioga Pass en dan volgt het ene wauw-moment na het andere: Olmsted Point, Tenaya Lake en Tuolumne Meadows… allemaal prachtig. Eens we de Pass doorzijn dalen we van het hoogste punt van de Sierra Nevada (3031m) steil naar beneden. Ook weer een geweldig mooie rit.

De avond valt en we rijden nog tot in Mammoth Lakes, een bekend ski-oord in de winter. We stoppen aan een RV park maar wanneer we de prijs horen (51$), bedanken we vriendelijk, we vinden wel iets anders. Maar eerst een hapje eten bij Rafter’s, een diner die doet denken aan aan een skihut (inclusief open haard). We moeten even wachten terwijl onze tafel wordt gedekt, maar dat mag blijkbaar niet aan de bar. Juist ja, ook dit is Amerika: kinderen onder de 21 mogen niet aan de toog zitten…
De porties zijn gigantisch, ook de kinderporties en we krijgen een doggybag mee met de restjes.

We krijgen nog een tip mee voor een gratis campspot en in de pikkendonker rijden we letterlijk het bos in waar we een plekje vinden. Wildkamperen, gratis en voor niets! Nu hopen dat er hier geen beren meer zitten want hier zijn geen lockers…

5u en we zijn klaarwakker. Hello Jetlag. We wachten tot Dean en Mary wakker zijn en maken kennis. We krijgen meteen tips voor ontbijthuisjes in de buurt, voor een dagje SFO. Ze nodigen ons meteen ook uit om ’s avonds met zijn allen samen te eten. Supervriendelijke mensen.

Zij moeten gaan werken en wij gaan ontbijten in Lafayette. De jongens hun maag staat nog op belgische tijd en ze willen pizza! Gelukkig zijn eitjes ook ok.

Na de ochtendspits trekken we naar downtown SFO. Steile straten op en af rijden, wandelen in Chinatown, een ritje met de Cableway, een zeehond spotten aan de Haven,… Op het regenachtige weer en het vettige eten bij Joe’s Place na, was het een geslaagde kennismaking met de stad. Ongetwijfeld de moeite om een dagje extra te blijven maar we hebben meer zin om de stedelijke drukte achter ons te laten en onze Roadbear RV op te pikken en de natuur in te trekken.

’s Avonds zorgen Mary en Dean voor takeaway pizza (maar combineren die op datzelfde bord met watermeloen, peer en frambozen). Speciaal. Het wordt nog een gezellige avond: terwijl de jongens in de zetel voor de gigantische TV in slaap vallen blijven we nog een paar uur babbelen, het zijn super toffe, vriendelijke en slimme mensen die ook van reizen houden. Als aflsuitertje kraakt Dean nog een lekkere fles bourbon 😉

Message to Dean & Mary: Hey Guys, if you should be reading this we want you to know that your hospitality was WAY beyond anything we ever expected and we really enjoyed our stay with you guys. You both have a genuine kind heart. Thanks for the tips & everything you have done for us (and for making sure we have wine for 30 days). We hope we can return the favor someday! Hugz, Tom, Wendy & the boys.

Om 6u gaat de wekker, maar we liggen eigenlijk al lang wakker. Van de spanning.

Een uur later nemen we afscheid van ons Aikootje en zitten we in de auto richting Zaventem. De lieve meters van Gust zorgen voor het nodige vervoer en zwaaien ons uit.

Om 10u is onze vlucht richting Dublin met Aer Lingus. Een low cost maatschappij en eten op Europese vluchten moet je extra betalen. Het is gelukkig maar 1u40 vliegen en de tijd gaat snel.

In Dublin hebben we 1u30 transit tijd, net genoeg om de customs voor USA al volledig te regelen. Handig want dat betekent dat we in San Francisco meteen de luchthaven kunnen buitenwandelen.

En dan een vlucht van 11u naar SFO. Deze keer wel met eten en drank maar heel basic. Geen aangepaste kindermenu, geen kleine attenties voor de jongens zoals we dat met met Emirates gewoon waren. Ook de inflight entertainment is basic, op Finding Dory na is er weinig voor onze jongens. Zonder de iPad en de nodige belonging/omkoopkadootjes zouden we de vlucht niet overleefd hebben. Pas na 7u vliegen geeft Gust toe aan zijn vaak, Bent trekt het nog een uurtje langer.

Na de landing zijn ze allebei wonderwel springlevend, we pikken onze lading valiezen en autostoelen op en trekken met 2 volle karretjes met de skytrain richting Hertz om onze huurwagen op te halen. Een american made SUV. Tom in zijn nopjes.

17u en avondspits in SFO. We maken kennis met het verkeer. Het lijkt wel een exodus uit een rampenfilm. Iedereen probeert downtown uit te geraken en moet over de Bay Bridge. De ring rond Brussel maar dan in’t kwadraat. Maar skies are blue en de zon schijnt, vakantiemodus: ON!

Een uurtje later zijn bijna op eindbestemming: Walnut Creek, een residentiële buitenwijk van SFO, bij Mary en Dean, vrienden van een trouwkoppel van Tom. Ze zijn zelf niet thuis maar hadden instructies nagelaten waar we de sleutels konden vinden en waar we ons kunnen installeren. Boven hun garage is de mancave van Dean omgebouwd tot guest house, ping pong tafel, snooker, flat screen, een eigen badkamer .. awesome! Opgemaakte bedjes, een gevulde koelkast, en wegbeschrijvingen voor alles wat we mogelijks nog kunnen doen of moeten kopen.

Onze hosts zijn nog niet thuis en om 20u vallen we allemaal als een blok in slaap.

Ondertussen is ons avontuur al weer 6 maanden achter de rug. Het duurde even voor we ons ritme vonden in België. Het schrijven van een echt “besluit” is er nog niet van gekomen. Maar mocht je zelf plannen aan het maken zijn en nog wat vragen hebben… als je onze blog leest vind je wel wat informatie over het praktische of financiële aspect van de reis. We kunnen wel kort zijn: het is een onvergetelijke ervaring geweest en we zouden het meteen terug doen. Dus mocht je twijfels hebben … doen!

Hieronder vind je chronologisch nog eens het volledige overzicht van onze trip terug. Mocht je verder nog vragen hebt, neem gerust contact op. Je vindt onze info via onze personal pages of je kan via de comments je vragen stellen.

Alvast veel plezier en een leuke onvergetelijke vakantie gewenst!

Tom, Wenti, Bent & Gust

Onze finale route (13,000 km)

Overzichtje van alle posts.

• Australia, here we come!
• Krokodillen
• Het plan
• Inpakken & valiezen maken enzo
• Een last-minute feestje voor Bent
• De heenreis
• Dag 3 – Adelaide
• Gaan we vandaag nog eens naar Australië?
• Dag 4 – Jetlaggen in Adelaide
• Dag 5 – Glenelg
• Dag 6 – Adelaide naar Waikerie
• Dag 7. Waikerie // Balranald
• Dag 8 – Balranald – West Wyalong
• Dag 8 – Balranald – West Wyalong
• Dag 9 – West Wyalong – Dubbo
• The road so far
• Dag 10 – Dubbo to Coonabarabran
• Dag 11 – Coonabarabran // Oxley Wildrivers National Park
• Dat is een mooie diepe put he mama
• Dag 12 – Wollomombi falls – Coffs harbour
• Dag 13 – Coffs Harbour
• Dag 14 – Eentje om te vergeten
• Dag 15 – Noosa Heads
• Dag 16 – Noosa Heads naar Hervey Bay
• Dag 17 en 18 – Fraser Island
• Dag 19 – Hervey Bay – Calliope
• Dag 20 – Calliope – Mullambi
• Hello Whitsundays, the road so far
• Dag 21 – Mullambi – Seaforth
• Dag 22 – Whitsundays
• Dag 23 – Airlie beach
• Dag 24 – Bowen
• Dag 25 – Whitsundays – Whitehaven beach
• Dag 26 – Whitsundays – Diving
• Dag 27 – Airlie Beach – Saint Lawrence
• Dag 28 – St.Lawrence – Agnes Water
• Dag 29 – Agnes Water – Tiaro Petrie park
• Dag 30 – Tiaro Petrie Park – Landsborough
• Dag 31 – Australia Zoo
• Dag 32 – Sunshine coast – Gold Coast
• Bent
• Gust
• Dag 33 – Suffolk Park – Yamba
• Dag 34 – Yamba
• Dag 35 – Yamba – Crescent Head
• Dag 36 – Crescent Head – Tuncurry (Forster)
• Dag 37 – Tuncurry – Anna bay (Port Stephens)
• Dag 38 – Anna Bay – Sydney
• Dag 39 – Sydney
• Dag 40 – Sydney
• Dag 41 – Sydney
• Dag 42 – richting Blue Mountains
• Dag 43 – Blue Mountains
• Dag 44 – The Blue Mountains to Lake Lyell
• Dag 45 – Lake Lyell – Goulburn
• Dag 46 – Goulburn to Durras (Bateman Bay)
• Dag 47 – South Durras & Bateman Bay
• Kijk een Austraaljager
• Dag 48 – South-Durras – Narooma
• Dag 49 – Narooma
• Dag 50 – Narooma – Merimbula
• Dag 51 – Merimbula – Eden
• Dag 52 – Eden – Sale
• Dag 53 – Sale – Yanakie
• Dag 54 – Wilsons Promontory National Park
• Dag 55 – Yanakie – Phillip island
• Dag 56 – Philip Island – Melbourne
• Dag 57 – Melbourne
• Dag 58 – Melbourne Zoo
• Dag 59 – Melbourne – Geelong
• Dag 60 – Geelong – Jan Juc (Torquay)
• Dag 61 – Torquay – Apollo Bay
• Dag 62 – Great Ocean Road
• Dag 63 – Apollo Bay – Princetown
• Dag 64 – Princetown – Port Fairy
• Dag 65 – Port Fairy – Halls Gap
• Dag 66 – Halls Gap
• Dag 67 – Halls Gap – Mt Gambier
• Dag 68 – Mount Gambier – Keith
• Dag 69 – Keith/Bordertown
• Dag 70 – Keith – Williamstown
• Dag 71 – Williamstown – Melrose
• Dag 72 – Melrose – Flinders Ranges National Park
• Dag 73 – Flinders Ranges National Park
• Dag 74 – Wilpena – Port Wakefield
• Dag 75 – Port Wakefield // Adelaide
• Dag 76 – Adelaide
• Dag 77 – Adelaide (Onze laatste dag)
• Terug naar huis …
• Zelf plannen aan het maken ?
• Ja, ze gaan weer mee!
• 2 jaar later, 2 jaar groter
• On the road again. USA.
• Boeken van een vlucht & RV
• checklist
• Dag 1 – Brussel – Dublin – San Francisco
• Dag 2 – San Francisco
• Dag 3 – San Francisco – Yosemite National Park
• Dag 4 – Yosemite National Park

Adelaide – Dubai (13 uren)

De eerste vlucht begint alvast goed. De stoel naast ons is vrij. Bent zal zich kunnen plooien op 2 stoelen dus. Normaal gezien is er voor Gust een bassinet (mandje bevestigd aan de muur) voorzien maar de steward betwijfelt of hij er nog in past (en in mag).

Ik dring wat aan door te vertellen dat hij “on the way in” er nog perfect inpaste (maar vergeet wel te vermelden dat dat 77 dagen geleden is ). Enfin, hij geeft toe omdat Gust er wel een goede slaper uitziet maar we moeten er een dekentje overleggen zodat de andere stewards niet zien dat hij eigenlijk te groot is. De seatbelt signs zijn nog niet eens uit of onze 2 kampioenen liggen al te knorren … en dat doen ze voor de volgende 10uren. WIN!

In plaats van te profiteren van dat moment en ook te slapen zappen we wat rond op de inflight entertainment, tussendoor proberen de stewardessen je zo snel mogelijk in het ritme te krijgen van de tijdszone van je bestemming maar we hebben GEEN zin in warm eten als het eigenlijk nacht is, laat staat dat we als ontbijt taboulé willen eten.

De kindjes zijn de laatste 2 uurtjes van de vlucht wakker en we kunnen ze rustig houden met flesjes, ipad & boekjes. Voor we het goed beseffen zijn we al in Dubai. In de terminal gaan we op zoek naar de Ben’s Cookies stand. Die gaan er wel vlotjes in!

Dubai – Brussel (7 uren)

Wij hebben bijna niks geslapen en zijn moe. De kindjes zijn volledig uitgerust … We beseffen dat die volgende uren wel eens héél lang zouden kunnen duren. Bent is super braaf en hem een hele vlucht stil bezighouden gaat eigenlijk super vlot. Een spelletje, een boekje, de ipad, de inflight-entertainment … alleen al die grote koptelefoon van papa op zijn hoofd is plezant. (alleen roept hij dan (nog) harder als hij praat). Gustje wil liefst het hele vliegtuig gaan verkennen. We hebben opnieuw de volledige rij voor ons alleen en we hebben vlotjes een meter beenruimte, we krijgen wat dekens zodat we een speelhoek kunnen maken. Langs beide kanten dienen onze benen als barricade. Stout zijn ze niet maar die klok tikt toch wel héél traag nu.

Touchdown, we zijn toch een beetje blij als we met onze wielen op de tarmac staan van Zaventem.

Bij het ophalen van de baggage is het lang wachten op alle onze stukken , de buggy komt er pas terwijl alle andere mensen van onze vlucht al lang vertrokken zijn. We staan nu met ons 4tjes rond een lege transportband. Achter ons, de checkpoint naar de aankomsthal. De zenuwen gieren door onze keel, we kijken elkaar wat verdwaasd & melancholisch aan. Een raar gevoel wetende dat het er op zit. Een laatste groepsknuffel en dan stappen we terug ons oude leventje in.

Als we door aankomsthal inlopen zien we meteen tussen al het volk onze familie staan met een groot spanddoek om ons welkom te heten. Er vloeien wat traantjes bij het weerzien. Terwijl Bent enthousiast iedereen tegemoet loopt kruipt Gust in elkaar en hangt hij wat verlegen tegen ons aan. Het lijkt wel alsof hij niemand meer herkent. Hopelijk gaat die fase snel voorbij… Voor ons doet het in alle geval deugd iedereen terug te zien. Na een tussenstop bij de familie om de eerste verhalen te vertellen (voor het geval ze onze blog nog niet uit het hoofd kenden), rijden we naar huis. Rechts rijden, zo vreemd! En zo druk op de weg! En we zitten zo laag tegen de grond!

Ook thuiskomen doet raar, heel raar. Ons huis voelt meteen zo groot, ruim en tegelijkertijd ook kil. Die gezelligheid en dat knusse van de camper gaan we toch missen! Op dat moment besef je dat je geen groot huis nodig hebt om gelukkig te zijn, elkaar hebben is genoeg.

Nu laten we ons avontuur nog even bezinken … en dan volgt er wel nog eens een een post met onze “conclusie”. Alvast een dikke merci aan iedereen die onze blog heeft gevolgd en via de comments ons ook met berichtjes heeft bestookt 😉

D-Day. Het besef groeit, het is alweer de laatste dag. De laatste dag van je vakantie is er eigenlijk typisch zo eentje waarvan je denkt, laat ik nu maar snel op die vlieger zitten en thuis zijn.

Maar, onze vlucht stijgt pas op om 22u30 en we moeten maar om 20u aan de luchthaven zijn. We hebben dus een hele dag te doden dus besluiten we om Adelaide Zoo te gaan bezoeken. Nadat we onze baggage hebben achtergelaten aan de receptie van het appartement wandelen we naar Elder Park, van daar vertrekt er om de 30min een bootje richting de zoo.

Onze eerste indrukken van de Zoo zijn positief, het is er super rustig (Melbourne Zoo was verschrikkelijk druk toen) en we zien een heleboel dieren van dichtbij. Leeuwen, panda’s , aapkes, …. Het is een kleine gezellige stadszoo en best een leuke afsluiter. Het stuk waar je tussen de kangoeroes kan lopen laten we links liggen, of hoe een mens toch alles zo snel vanzelfsprekend begint te vinden … “weer een kangoeroe”. Om 14u30 zijn we al volledig rond , we hebben net de boot gemist en we wandelen terug richting Elder Park. 5 hours to kill. We eten een ijsje en gaan nadien wat gaan ravotten in het gras aan het park. Voor we onze valiezen halen doen we nog een paar winkeltjes en gaan we nog iets eten.

Een laatste keer sleuren met alle valiezen en rugzakken (taxi in – taxi uit). De check-in verloopt wederom super vlot en we zijn snel doorheen de douane & controleposten heen. Ze laten je hier dus zeker vlotter vertrekken dan dat ze je binnenlaten. Terwijl we wachten op de boarding (de vlucht heeft een vertraging van 30min) doen we nog onze laatste dollars op aan bezigheidstherapie voor de jongens (stickers en doeboekjes).

Plots komt een hostess ons van tussen de rij halen (omdat we kleine kindjes bijhebben) zodat we als aller eerste op het vliegtuig mogen. Een uurtje later gaan de wielen van de grond en verdwijnt de skyline van Adelaide onder ons.

Een laatste keer met de jongens op bed in de camper ’s ochtends, ons laatste ontbijtje in openlucht aan de veel te kleine picnictafel met onhandige stoelen (die we toch gaan missen).

Deze middag leveren we de camper in. De laatste zakken worden gepakt en dichtgemaakt, alle kasten worden geleegd, de camper krijgt nog een veegbeurt en voor we vertrekken nog een laatste keer ons mobiel toilet legen (iets wat eigenlijk beter meeviel dan dat we hadden verwacht, maar dan is er toch 1 ding dat we niet gaan missen …). Nog een laatste keer de tank gaan volgooien en dan naar het verhuurkantoor.

Bij Britz is het meteen aan ons, we hebben een full insurance dus ze doen zelf de moeite niet om een inspectie te doen van het voertuig. Ze vragen of er issues zijn. Ik ben braaf en meld: gebroken servies, een los spatbord, een kapotte water boiler, een afgebroken kleerhanger, een stuk kapot in de ijskast, een scheur in de awning, …. Een verzekering met volledige dekking is dus zeker een aanrader, ook voor een kortere huurtermijn. Onze nieuwe voorruit alleen al dekt ruimschoots die kost, verder breek je al snel wat servies (zeker als je al eens de kasten vergeet dicht te doen, of de afwas los op de kast laat staan) en een lage boomtak bezorgt je al snel een krasje hier & daar. Het papierwerk is snel geregeld, we krijgen een mooi overzichtje van ons km’s, op de kop 13.013km. Goed gereden dus, 3.000km meer dan voorzien maar dat heeft ons dus nooit gestoord. Het is een gemiddelde van 160km per dag. Als je alle dagen woon-werk Gent – Brussel zou doen rij je tenslotte ook al snel 120km.

Een “maxi taxi” komt ons ophalen en brengt ons terug naar Miller Apartments. Ook hier zijn de prijzen een stuk hoger dan 3 maanden geleden. Nadat we onze valiezen in het appartement hebben gedumpt trekken we terug de stad in. De “tour down under” is in het land en in Adelaide staat een volledig wielrennersdorp opgetrokken dat we eens verkennen. We doen een terrasje in de buurt samen met Robbie McEwen en wat andere wielergoden en nadien stappen we een kapper binnen om de jongens eens te fatsoeneren voor we naar huis gaan. De rest van de namiddag vullen we op met wat dwalen in de winkelstraten.

Onze laatste avond in Australië is er dus eentje op het appartement, ook al is het niet groot, het lijkt plots gigantisch vergelijken met onze camper. Na een goeie douche en nadat we de kindjes in bed hebben gelegd sluiten wij onze avond af door nog een filmpje te kijken op wat kussens de grond met een typisch Australische take-away …… thais.

Gustje is wakker om 6u, ik neem hem tussen ons in maar hij heeft weinig zin om nog te slapen. Wenti & Bent knorren verder. Ik ga met Gust alvast een douchke nemen en wanneer we terug zijn komt ook Bent piepen uit zijn bovenbed.

Na het ontbijt wachten ons nog de laatste 100km naar Adelaide. We checken in aan de BIG4 Adelaide Shores, de eerste camping die we hier hebben gedaan toen we toekwamen. De camping kost dubbel zoveel als in november en staat afgeladen vol. De tijd is voorbij gevlogen, we herinneren ons nog goed toen we hier voor het eerst toekwamen met de camper, het was nog wennen en alles leren: waar moet je naartoe? hoe parkeer je dat ding? zet je hem op het gras of op dat stuk steen die er naast ligt? Waar zit het water, etc.. Nu lijken we ineens anciens, die eerste weken in de camper waren toch best spannend als we terugblikken.

We spenderen de dag wat in het park. Terwijl de kindjes wat spelen beginnen we de camper beetje bij beetje terug leeg te maken en de valiezen te vullen.

We verzamelen alle spullen die we niet meer nodig hebben en niet terug mee naar huis nemen. Er is nog heel wat huisvoorraad over, gaande van poetsmiddel, keukenrol & wc-papier tot olijfolie, kruiden & eitjes. Speelgoed die we gevonden of gekregen hebben (een teddybeer of twee, een emmertje voor in het zand, een strandbal) , Bent zijn loopfiets… , het boek “Gone Girl” (tijdens deze vakantie ben ik er toch ook in geslaagd één boek te lezen hier). Al deze spullen gaan in een doos en die zetten we voor de camper met een bordje “FREE items / unfortunately our tour down under has come to an end. These items are looking for a new home”.

Tussendoor gaan we ook nog met de jongens een laatste keer naar zwembad, het springkussen en de speeltuin hier in het park.

Onze laatste campeermaaltijd is, hoe kan het ook anders: een BBQ. Na het eten geven we de rest van onze keukenkastinhoud aan onze buren. Een koppel Oostenrijkers die hier op vakantie zijn met 2 oudere kinderen van 8 & 11. Ze zijn hier voor de 2de keer in Australië, 7 jaar geleden waren ze hier ook met hun kindjes die toen even oud waren als Gust & Bent. Ditmaal hebben ze West-Australië gedaan en hebben ze nog 3 weken voor de boeg. Tiens tiens, een voorteken.