Opstaan doen we onder een stralend zonnetje, zalig! Onze camping ligt maar op 5km van de ingang van Wilsons Prom, maar dan is het nog 25 km rijden tot het midden van het park vanwaar de meeste wandelingen starten. Wilsons Prom is het zuidelijkste punt van Australië en ook 1 van de meest favoriete nationale parken in Victoria. We verwachten dan ook veel volk want de enige camping in het national park heeft 470 staanplaatsen en is helemaal volzet. Ook alle accommodatie in de dichtstbijzijnde dorpen waren helemaal volgeboekt. Maar eens we door het park rijden valt daar weinig van te merken. Er zijn ook zoveel uitvalsbasissen om te wandelen en het park is zo uitgestrekt dat je nooit een gevoel van drukte ervaart.

Wij starten onze tocht vanop Picnic Bay Carpark en wandelen richting Picnic Beach. Onderweg krijgen we een magnifiek zicht op Whisky Beach en Picnic Beach voorgeschoteld. Mooie rotsformaties scheiden beide stranden, azuurblauw water, surfers die de felle golven trotseren, ik had hier nog lang kunnen staan kijken. Maar we zakken af naar Picnic Beach en wandelen aan de rand van het water tot aan de andere kant van het strand waar we weer klimmen en dalen tot aan Squeaky beach. Het strand heeft zijn naam te danken aan het zand dat zo fijn is dat het ‘squeak squeak’ doet als je erop loopt. Beetje vergelijkbaar met het zand op Whitsunday Island. We installeren ons voor een picknickje, ravotten wat op het strand en lopen wat zandduinen op en af.

Het enige nadeel van de wandelingen hier is dat je dezelfde weg moet terugwandelen. Dezelfde 3 km terug, maar deze keer wil Bent wel in de rugzak. Position switch: Gust op mijn buik, en Bent op Tom zijn rug. Ook al is het dezelfde weg terug, we krijgen toch een ander beeld van de stranden en de baaien te zien. We zijn dan ook intussen 2u verder en de zee is woeliger en het is vloed. De rotsen waar we in het opgaan nog tussen konden wandelen worden nu overspoeld door metershoge golven.

Uitgeput komen we terug aan de camper. Even op adem komen en dan toch beslissen toch nog wat te profiteren van dit pareltje. We rijden verder naar Tidal River, waar die volgeboekte camping ligt, en parkeren ons daar aan het infopunt. Amai, wat zijn we blij dat we hier niet overnachten. Als sardientjes staan de tentjes op elkaar gepakt. 500 in totaal, verschrikkelijk!

Van daaruit wandelen we nog een uurtje langs de oevers van de Tidal River en naar een lookout op de rivier. Deze keer wel een wandeling met de buggy, kwestie van onze ruggen toch nog een beetje te sparen.

Intussen is het bijna 18u en tijd om terug naar onze campground te rijden. Ik maak wat carbonara klaar en dat wordt door iedereen heel hard gesmaakt. Bent bleef maar eten, hij heeft dan ook vandaag zeker 5km gestapt, de flinkerd.

Vandaag was gewoon een perfecte dag : flinke zonen, stralend weertje, en een prachtig national park.

We trekken vandaag naar Yanakie, onze uitvalsbasis voor Wilsons Promontory National Park. Aangezien we gisteren 4u gereden hebben, hebben we vandaag maar 2u te gaan. Het is een mooie route langs grassige heuvels waar honderden koeien en schaapjes staan te grazen.

’s Middags houden we halt in Foster om te lunchen. We springen er het infopunt binnen om te informeren hoe we onze namiddag nog kunnen vullen. “Agnes Falls” is een aanrader, maar daarvoor moeten we wel 20min terugrijden vanwaar we kwamen. Och ja, 20minuten, dat is niets meer voor ons. We rijden door de heuvels, en vanop een lookout krijgen we een mooi zicht op Wilsons Prom, 60km verder aan de overkant van de baai, waar we morgen gaan wandelen.

Agnes Falls op zich was ook wel mooi, een brede waterval die in verschillende verdiepingen 60m diep valt. Het gekke was vooral dat je temidden van die groene heuvels helemaal geen waterval verwachtte.

Terug in Foster doen we nog wat boodschappen want de komende dagen worden back to basics. Onze camping in Yanakie (Shallow Inlet Campground) heeft namelijk geen faciliteiten.

Daar aangekomen moeten we ons aanmelden bij de ranger (te herkennen aan zijn safari-outift, hoed en naamplaatje ‘ranger’), die het park beheert vanuit zijn tent. 15$ per nacht betalen we, maar we krijgen er wel een mooi plekje voor. Het is eigenlijk een bushcamping en alle staanplaatsen zijn hier gescheiden door stukjes bos en struikgewas. Op die manier heeft ieder zijn eigen stukje privacy.

Bovendien zitten we hier ook vlak aan het strand. Na het avondeten trekken we met onze kampeerstoelen en antimuggenspray naar daar om de zonsondergang te zien. De jongens drinken hun flesjes in het avondzonnetje en terwijl Gust indommelt op mijn schoot krijgt Bent zin om nog wat in zee te spelen. Geen wolkje aan de lucht, morgen belooft een stralende dag te worden.

Boxing day

S’ochtends gaat Wenti verder op haar elan, de planning voor de komende dagen. Blijkbaar echt geen overbodige luxe om onze overnachtingen wat vroeger te beginnen boeken. De vakantie is hier nu echt begonnen, families die een paar dagen geleden nog kerst vierden met vrienden & familie trekken nu op vakantie. De uittocht is ook merkbaar op onze route naar Sale, kolonne na kolonne passeert ons. 4×4’s met Boten of aanhangers, Off road caravans, Busjes met vastbonden kayaks, big rigs … de Aussies zijn er voor uitgerust, en ze zijn met velen.. .Gelukkig voor ons rjiden ze allemaal naar het noorden, terwijl wij naar zuiden rijden. Maar wij trekken ook richting een van de meer populaire trekplijsters … Wilsons Promontory National Park & Phillip Island.

Het is nog eens een marathonrit vandaag, ze noemen het een highway maar eigenlijk is het 360km kronkelweg door een bos. De natuur , de afstanden, het blijft indrukwekkend. De kindjes zijn tijdens de rit ook super flink.

In Sale checken we eerst de camping , een showground, basic & cheap (20$), maar wel veel ruimte en we kiezen zelf waar we willen staan. We hebben geen zin om zelf te koken en we gaan in het stadje op zoek naar iets dat open is. Het ziet er eigenlijk nog een gezellig centrum uit, maar vandaag lijkt het eerder op een spookstad, alles is er dicht. We dolen wat rond tot we op goed geluk een hotel/restaurant vinden dat open is. Binnenin lijkt het me eerder op een cruiseship. Overal zo van dat fout tapijt , een bar, een casino ruimte en een speelruimte voor de kinderen. Na al dat stilzitten in de auto kunnen ze zich daar wat uitleven, auto’s (graafmachines) voor Bent en een glijbaan voor Gust (waar hij zelf op en af kan, ook al denkt hij soms dat de trap de glijbaan is). Een cocktail voor ons, even grasduinen door de menukaart en ieder vindt wel zijn goesting.Met volle buikjes rijden we terug richting ons camping.

Kerstdag, hoe raar om wakker te worden in een (warm) land zo ver weg van vrienden & familie die nu nog aan de tafel zitten op kerstavond. Terwijl iedereen ons ontbijtafeltje aan de camper voorbij wandelt met alle inpakpapier & legen dozen van de kadootjes van de vorige avond (of ochtend?) krijgen we altijd van iedereen een welgemeende “Merry Christmas!”

De receptie van de camping is dicht en we mogen zo lang blijven we willen vandaag, dus we nemen rustig onze tijd. Nadien schuiven we 20km op naar Eden. Na een kleine wandeling langs de cliffs en het bos van sneeuwwitje (volgens Bent, zie foto) eten we nog een kleine hap in het enige etablishmentje dat open is vandaag.

We nemen onze intrede in een Big4 in Eden, die bleek slechts 25$ te kosten en er was nog veel plaats … we hadden wat argwaan maar dat was helemaal niet nodig. Ruime plaatsen, een leuke speeltuin met springkasteel en bezoek van Kangoeroes en Chinezen! Die laatsten hadden trouwens nog een leuk kadootje voor Bent, een soort helikopterke met lichtjes. Je trekt aan een touwtje en het dingetje vliegt in de lucht …. maar helaas, made in china … dus ook kapot na een ruk van de over-ijverige papa …

Er was zware regen voorspeld maar die bleef gelukkig uit, terwijl Wenti zich met de kindjes uitleeft op het springkasteel maak ik voor ons een echte spaghetti à la mama. Die heeft iedereen maar vooral Gustje enorm gesmaakt. En we hebben nog 3 porties in de diepvries voor de komende 20 dagen 😉 (Dus mama, spaghetti mag maar moet niet persé hoor als we thuiskomen, de kans is groot dat we voor de frietjes van de frituur gaan … mmmmmm. Waarom is dat geen export product, een goei frituur se ……)

’s Avonds pluist Wenti tot de late uurtjes de Camps 7 boek volledig uit en surft door de (uitzonderlijke) 2x500MB wifi die we hier hebben gekregen om een planning op te maken voor de komende dagen, en een niet onbelangrijk detail, ook voor oudejaarsavond in Melbourne!

We zijn al helemaal klaar voor een feestje met 400.000 anderen. Ik lig dan eigenlijk zo al een 2uur te knorren naast haar. Een klopke noemen ze dat.

24 December // Kerstavond

Ontbijten doen we vandaag in de camper, want het is te koud en te winderig om buiten te zitten. Voor onze chocobekken maakt het niet veel uit, binnen, buiten, als de bokes maar gesmeerd worden met het juiste smeersel, juist ja, nutella.

In Merimbula zou het beter weer zijn, hop naar daar! Eerst nog een supermarkt opzoeken voor onze kerstboodschappen. Net zoals bij ons in België komt ook hier iedereen last minute nog inkopen doen. Voor ons geen uitgebreid kerstmenu dit jaar, wij gaan er een hapjesavond van maken.

De receptioniste van de camping wijst ons de weg naar een viswinkel waar ze nog lokale oesters zouden hebben. Kwestie van toch een beetje feestelijk te doen. Het is een korte wandeling door het gezellig dorpje en onderweg komen we nog een leuk speelgoedwinkeltje tegen waar we voor Gust een houten puzzeltje kopen. Nog even een bottle shop binnenspringen voor wat aperitief voor vanavond en dan hebben we alles in huis voor een gezellige avond onder ons 4tjes.

Terug op de camping trekken de jongens hun zwempakken aan om de 3 zogezegd verwarmde zwembaden uit te testen. Gust is over-ijverig en past de ‘mooi op de buik, voetjes eerst’ methodiek toe om het zwembad in te gaan.

Terwijl we wachten op Santa die hier om 18u zou moeten arriveren op de camping, beginnen we al aan de voorbereiding van onze hapjes: guacamole maken, marineren van de prawns en de calamari,…

Bent wacht in volle spanning en zit vol goede voornemens: handje schudden, hallo zeggen, schoot zitten…. Tot ineens, op de tonen van jingle Bells een jeep met aanhangwagen komt aangereden die de slee van de kerstman moet voorstellen. De goede voornemens verdwijnen als sneeuw voor de zon. Toch gaat Tom met de jongens mee in het rijtje staan om de kerstman te begroeten. En dan is het hun beurt. De Ho-ho-ho verandert in een ooooooh van de omstaanders wanneer Gusteman zijn keel openzet op schoot bij Santa. Het kind slaat doodsangsten uit. Ook Bent blijft een armlengte afstand houden, net ver genoeg om een zakje snoep aan te nemen.

Nu dat achter de rug is kunnen we aan ons kerstdiner beginnen. Ook al is het intussen 19u, het is hier nog klaarlichte dag en 20°. Heel vreemd.Er zijn een paar caravans en campers die wat kerstverlichting hebben opgehangen maar zolang het niet donker is geeft dat natuurlijk niets. Iedereen doet wel zijn best om er wat sfeer in te brengen maar het lijkt precies allemaal wat geforceerd. Liedjes als “dreaming of a white christmas’ en ‘let it snow’… het plaatje klopt toch niet helemaal. Geef ons maar een Belgische kerst, met familie, een kerstboom, sfeerverlichting en wat kaarsjes, veel gezelliger!

Herhaling van gisteren: Gust veel te vroeg wakker. Gelukkig snoozet hij nog even bij ons in bed. Iets wat Bent nooit willen doen heeft dus met Gustje genieten we daar dubbel van. Maar het anders zo rustige kereltje verandert na het ontbijt in een razend ventje. Hij gooit zich achteruit, krijst, als je hem pakt wil hij op de grond en zit hij op de grond dan wil hij gepakt worden. Niets is goed. Oh boy…

Bovendien is het buiten guur en grijs, en vallen er af en toe wat regendruppels. Maar het houdt ons niet tegen om eens te gaan wandelen. We doen de Mill Boardwalk langs het meer. We zouden normaalgezien stingrays moeten zien maar helaas, niets te zien.
Terug aan de camper krijgt onze kleinste miniman weer kuren. Zo hebben we hem nog nooit gezien. Tijdens zijn middagdutje wordt hij een paar keer al krijsend en kronkelend van de pijn wakker. Ik ga langs bij de apotheek en krijg een middel tegen constipatie mee. Een uur later was hij letterlijk verlost van zijn (hoopje) ellende, en wij ook. Intussen hadden we ons geplande restaurantbezoekje al afgeblazen natuurlijk… maar goed, we zijn al blij dat de rust is weergekeerd.

We wandelen langs het skatepark waar Bent zijn eerste slope doet met de fiets. Supertrots zijn we, en de fierheid straalt ook van zijn eigen gezichtje. Met beide voeten in de lucht gaat hij wel 20keer van de helling, hij weet van geen ophouden. Nu nog leren dat hij zijn tong IN zijn mond moet houden tijdens de afdalingen.

We stappen verder tot aan de marina, geen idee wat het is met dit land, maar van gezeligheid kunnen ze toch nog wat leren. In héél dat haventje is niks om iets te drinken of te eten. En dat is eigenlijk niet de eerste keer dat we dit merken, alle ingrediënten zijn nochthans aanwezig om er iets leuk te maken.

Terug aan de camper krijgen we bezoek van een 10tal papegaaien die overschotjes boterham komen eten. Ze eten letterlijk uit onze handen, heel fijne afsluiter van een dag die niet zo rooskleurig begonnen was.

Gust was veel te vroeg wakker, hij had zin om eens te skypen met meter katte en nonkel wouter. En die waren precies ook heel gelukkig om zijn snoet eens te zien 🙂

Vandaag trekken we naar Narooma, een uurtje rijden langs de Princess Highway die zoals alle highways hier door kleine dorpjes rijdt waar je ineens naar 50km/u moet afremmen. We komen aan om 11u, en zien meteen dat het hier goed is: hele leuke locatie, vlak aan het meer, er is een zwembad, een springkussen en er gigantisch grasperk voor onze camper. Alles is aanwezig voor een leuke namiddag. Tom duikt nog snel even het water in met Bent terwijl ik Gustje vergezel tijdens zijn middagdutje.

Maar al snel verdwijnt de zon achter de wolken, komt er veel wind opzetten en begint het licht te regenen, dju toch!
We trekken naar binnen in de camper en proberen ons daar wat bezig te houden. Gelukkig is de regenbui van korte duur en wanneer het in de late namiddag weer opklaart maken we een wandeling richting het beste visrestaurantje waar je ook kan afhalen. De kaart staat ons wel aan dus we reserveren een tafeltje voor morgen. We nemen nog wat inkvisringetjes mee om op de terugweg uit het vuistje te eten. De meeuwen zijn nooit ver weg om gevallen restjes op te peuzelen.

Gustje loopt weer niet in zijn haak dus ik stel voor eens Belgische kost te maken. Terwijl de patatjes opstaan zie ik de jongens ravotten en spelen met de bal. Stiekem neem ik wat foto’s en geniet ik ervan hen bezig te zien.

De brocollipurree die ik met veel liefde maakte voor de jongens werd enkel door de 2 oudsten gesmaakt. Gust moet het niet hebben, de sloeber. Hij wijst naar zijn bedje, teken dat hij wil gaan slapen. Met poes onder de arm valt hij als een blok in slaap. Bent mag nog een filmpje kijken, hij kiest voor de verandering voor planes 2…

De coverfoto doet een stralende dag vermoeden. Eigenlijk was het dat niet! Na het ontbijt trokken we richting Batemans Bay om het marktje eens te bezoeken. Tot dan alles ok. Daarna gingen we naar Woolies inkopen doen en heeft Bent een klein criseke gekregen. Hij was echt stout, schreeuwde héél de winkel bij elkaar en wist van geen ophouden. We kregen verweten naar ons hoofd zoals “Jij bent een stoute mama/papa”…. We waren blij dat ze hier geen nederlands begrijpen…Een aanleiding was er niet echt en van ophouden wist hij ook niet meteen …. Voor de rest van de dag eigenlijk een beetje. Meter Sas vatte het mooi samen “je wil eigenlijk een zegel op zijn hoofd plakken en naar huis versturen”.

De kindjes zijn hier niet stout, verre van, maar het zou fijn zijn dat ze af en toe eens afspreken om samen een goeie dag te hebben ipv elk om toer.

’s Avonds (zodat wij even konden ontspannen) zijn we toch nog in alle rust een wandeling over het strand kunnen gaan maken. En de baby van de kangoeroe, die deed vandaag precies ook een beetje dwars….

De ochtend start met 4 in bed. Gust snoozed nog wat, Bent kijkt iPad, ik smeer de bokes en handfeed het gezin. Wenti probeert onze route voor de komende dagen wat te plannen zodat we weten wat te vertellen aan Britz als die ons straks weer bellen. De vakantie is hier duidelijk begonnen … alle campsites in Murramarang national park (aan de kust) blijken al vol te zitten. We vinden nog een BIG4 voor 2 dagen.

Voor we vertrekken gaan we nog op zoek naar een winkel die “chemical toilet tablets” verkoopt …. anders loopt dat er niet terug vanzelf uit he 😉 Er is ook een K Mart in town. Met Bent zijn gehavende fiets en zonder aankoopbewijs ga ik de situatie gaan uitleggen en ik krijg gewoon een nieuwe fietsje in de plaats. Daarmee is een groot verdriet vermeden en hebben wij nog een maandje rust 😉

Onderweg naar Batemans Bay houden we halt in Braidwood, het lokale marktje is net aan het opruimen dus we gaan lunchen in het gezeligge “The Albion” Café. Uitgebaat door een koppel waarvan de vrouw vroeger in een 2 sterren resto heeft gewerkt. En dat merk je! Trouwe lezers merken op dat we graag eten, thuis, maar zeker ook op vakantie.

We slaan kamp op aan de BIG4 in South Durras. Aankomen, inchecken, parkeren, elektriciteit inpluggen, stoelen & tafels uit, awning uit. Een hele leuke camping die een beetje aanvoelt zoals een camping in een national park, je zit mooi tussen het groen, en er zouden regelmatig kangoeroes op bezoek komen.

Eerst maken we nog een leuke wandeling langs het strand hier, eerst de duinen doorklimmen met een buggy & een fiets. Nadien ons een beetje vastrijden op het strand. Voor een of andere reden was het zand hier zachter … wreed accident …

Terug op de camping is het etenstijd en verschijnen de eerste kangoeroes. Ze komen echt héél dichtbij, we krijgen wel de waarschuwing van een local mee niet te dicht te gaan omdat ze ons wel eens opzij zouden duwen om weg te lopen. En dat heeft Bent al eens aan de lijven mogen ondervinden in Australia Zoo. Een van de kangoeroes heeft een kleine verrassing op zak!