Na 4maand ervaring met een camper zouden we het toch moeten weten zou je denken dan…. we maken de camper klaar voor vertrek. Dwz, zien dat de afwas niet meer op het aanrecht staat (zie Australië). Waterslang afsluiten Black & Gray water lozen (en zien dat je klep toe is of je hebt iets voor zoals die boer in Glabbeek), de deuren van de compartimenten sluiten (of je kampeerstoelen liggen op straat), de kasten en frigo goed sluiten, de levelers van onder je wielen halen, …

Nu is de moment om verzachtende omstandigheden in te roepen: ik loop al 2 dagen wat koortserig en heb daardoor niet zo goed geslapen….

Maar we rijden dus richting kust vandaag. We hebben een campspot gereserveerd met oceanview aan Malibu RV park.

Dus we zetten aan, rijden weg van onze spot, 5meter, 10meter , en dan een soort geluid tussen PLOP & FLOEP…. en dan een luide vloek want ik wist meteen dat ik nog iets was vergeten …. de elektriciteitskabel loskoppelen…. De draad losgetrokken van de main power unit & de aansluiting in de camper heeft ook een flinke ruk gekregen … nog even de hoop dat ik dit wel zal kunnen fixen in McGuyver stijl maar Wenti laat me op een subtiele manier weten dat dit niet binnen mijn skillset ligt.

Een belletje naar de Road Bear RV service helpdesk (ik troost me met het idee dat ik niet de eerste idioot ben die dit voorheeft). Aangezien we in de buurt zijn vragen ze om toch maar eerst eens langs te komen in hun LA hoofdkwartier. Geluk bij een ongeluk dat dit maar 20minuten verder ligt dan onze eindbestemming van vandaag. Een uur later en 85$ van onze voorschot lichter kunnen we weer op pad.

Aangekomen in Malibu nog snel even boodschappen doen en dan weer dan tijd voor apertief!

Bij zonsondergang wandelen we nog even naar het strand. Een heus avontuur zo blijkt want tussen het RV park en de ocean ligt een een autosnelweg met 4 rijvakken … het doet deugd om eindelijk nog eens met de voetjes in de oceaan gaan te pletsen Dat hebben we hier in de US toch wel al een beetje gemist.

* bang van de golven, da maakt te veel lawaai

Een dagje Disneyland, een dagje entertainment en amusement na weken natuur. Voor de jongens een welgekomen afwisseling.
We nemen de (uiteraard betalende) shuttlebus aan het RV park die ons na een paar stops bij Mickey brengt. En we zijn niet alleen! Zoveel volk! De meesten uitgedost in disney-outfits, we maken er een sport van om de lelijkste tshirts te spotten. Beetje vreemd om zoveel volwassen mensen met Mickey-oren te zien lopen, maar goed, ieder zijn ding.

Aan de ingang van het park blijk Walt Disney een bandiet. 95$ entree, gelukkig kan Gust nog gratis binnen omdat hij pas volgende week 3 wordt! En ook slechts voor 1 park. We kiezen voor het traditionele Disneyland Park, aangezien de attracties in het nieuwere Disneyland Adventure Park aan de overkant meer voor volwassenen zijn. Jammergenoeg liggen de Cars attracties ook in dat park, maar dat vertellen we onze jongens niet.

Het wordt een lang dag vol plezier, fastfood en snoep, zondigen, feest! We houden het vol tot 19u30 en dan barst Bent in tranen uit omdat het gedaan is. Hij wil morgen terugkomen. Sorry jongen, maar ooit komen we nog eens terug, en dan doen we het andere park ook, beloofd!

Wakker worden aan Jumbo Rocks. De zon die de rotsen rond ons mooi oranje doet kleuren. Terwijl de jongens nog wat snoozen (lees: met de ipad in bed leggen) klimmen Wenti en ik op de rotsen om wat te genieten van deze geweldige plek. Joshua Tree is dan vooral gekend voor zijn rare bomen, het is toch deze plek tussen de rotsen die we ons gaan herinneren. Het heeft echt iets buitenaards. Absoluut de leukste campspot tot nu toe.

Ons ontbijt bestaat vandaag uit cornflakes & granola . We zijn gisteren naar de winkel vergeten gaan en het brood is op. Geen erg.

TIP: Voor wie liever wat meer te weten komt over de geologie van Joshua Tree (en de beestjes, campspots, wandelingen, etc… Check dan zeker dit boek van James Kaiser: Joshua Tree National Park Guide.

De rest van de voormiddag gaan we nog wat gaan wandelen hier in Joshua Tree NP. Eerst doen we Keys View & daarna een wandeling aan Barker Dam, een met de hand gemaakte dam uit de tijd van de cowboys… Jammergenoeg nergens stoute beestjes tegengekomen.

Daarna is het tijd om door te rijden naar LA. (2,5u) In Palm Springs rijden we even van de autosnelweg om een Lunch stop in te lassen, alweer een diner die weggelopen is uit een of andere serie waar de diensters precies ‘door een haas gepoept zijn’ en bij hun ‘snel’ zijn, vergeten ‘vriendelijk’ te zijn. Minder fooi.. neh!

Nog 2uur rijden naar LA… En 2uur dat ik minder lang ga leven… Constant 5 lanes en altijd is er wel een op- of afrit. Ook nooit duidelijk of het rijvak waar je op rijdt er binnen 500m nog zal zijn of niet .. het veiligste is dan maar om te kiezen voor het middenste rijvak met als gevolg dat ze je zowel links als rechts voorbijviegen … 18wheelers of niet…

Stressmomentjes dus … zeker na de ZEN 2300miles die we tot nu toe hebben gereden.

But we survived LA traffic en komen aan in Anaheim RV park… De prijzen van de campings hebben hier meteen al Hollywood allures gekregen. Overpriced voor een lap beton met een picknicktafel, naast het geruis van de autostrade(s), ook al heeft het een zwembad.

Maar, we slapen naast Disneyland…. En dat is alvast het plan voor morgen. Een daguitstapje voor de jongens.

KNAL! Rond 1u schieten we alletwee wakker van een enorm luide knal op de camping. Er is een nieuw onweer losgebarsten en het lijkt wel of de bliksem is ingeslaan op een camper verderop. We turen door ons raampje om te kijken wat er aan de hand is. Wat verderop zien we vuur…. maar of het nu aan onze slaapoogjes lag of aan onze verbeelding … het bleken maar wat rode lampjes van de halloweenversiering te zijn … Nu met zo een onweer boven onze kop vallen we niet meteen terug in slaap. De jongens daarentegen, geven geen kik en slapen rustig verder.

Tegen de ochtend komt de zon terug piepen, we hebben geen zin in een gevecht met muggen en ontbijten in de camper. Daarna vertrekken we meteen richting het laatste National Park op onze route: Joshua Tree. De weg ernaartoe lijkt weer wat meer op woestijn en we rijden 100km door niemandsland.

In 29Palms houden we eerst halt aan een McDonalds. Niet omdat we meteen zoveel zin hebben in een hamburger, maar wel omdat er free wifi is. (en we de pilot van het nieuwe seizoen van The Walking Dead willen downloaden, jeeej)

Aan de ingang van Joshua Tree gaan we eerst nog eens op bezoek langs het visitor center. Bent & Gust krijgen er een junior ranger boekje met opdrachtjes. Als ze alles zo goed mogelijk invullen krijgen ze hun ranger badge. We informeren ons naar de beschikbaarheid van kampeerplaatsen op Jumbo Rocks Campground, er is nog plek en we hebben blijkbaar geluk dat we hier zijn tijdens de week en niet in een weekend. En nog meer goed nieuws, de ranger geeft ons mee dat Tarantula season is! jeej! De rest van de lijst aanwezige diertjes : 6 soorten ratelslangen, 2 soorten tarantula, schorpioenen, mountain lions, bobcats vossen, coyote’s. Er is ook een overvloed aan konijntjes & muizen maar we zijn toch blij dat we geen tentje moeten opzetten om te slapen.

Joshua Tree binnenrijden is een vreemde ervaring: woestijn met gekke bomen & rotsen. Mooi & buitenaards.

Aan Jumbo Rocks gaan we eerst ons plekje gaan claimen. Een envelopje nemen (om er later 15$ in te steken), kijken welke campspot er nog vrij is en je nummertje op die enveloppe schrijven en in de bus gaan steken. Jumbo Rocks campground is een bijzonder plekje. Je rijdt tussen die gekke rotsen en daar kan je dan kamperen. Bij elke spot is er een tafel, firepit & BBQ voorzien tussen de rots & de weg in. Je kampeert aan de voet van de rotsen. Echt een aanrader!

Na onze claim rijden we naar Hidden Valley. Een heel toffe wandeling van een ongeveer een uur doorheen een vallei van rotsen & joshua trees. Als je hier maar 1 wandeling zou doen: deze! Bent & Gust zijn in hun nopjes en wandelen, klimmen en klauteren overval rond en op.

Het toffe aan de rotsen hier is dat ze zich door hun toffe vormen super makkelijk laten beklimmen en voor je het weet ben je enkele meters hoger. We really like the place.

Spot de klimmer

Op onze camping ’s avonds zoeken we ook weer een weg omhoog langs de rotsen om naar de zonsondergang te kijken. ’s Nachts zijn er weer miljoenen (tzal wel iets meer zijn zeker?) sterretjes te zien.

En dan nu … zombietijd.

We nemen onze tijd om rustig te ontbijten en de camper wat op te kuisen. Voor we uit Kingman vertrekken komt onze 86jarige buurvrouw nog afscheid nemen, zij doet samen met haar zoon en schoondochter een roadtrip van 4000miles om haar achterkleinkinderen te gaan bezoeken, straf! Onze “lovely family” krijgt haar “blessings” en we vertrekken richting Lake Havasu.
Een uurtje rijden.

We rijden de State park binnen (vergelijkbaar met de Blaarmeersen in’t groot) en reserveren een campspot. Voor het eerst is het weer maar zozo en het is helemaal overtrokken. Jammer, want dat doet afbreuk aan de schoonheid van het meer. We wandelen tot aan het “strandje” en voor we het goed en wel beseffen staan we in een zwerm mega-agressieve muggen die instant steken. Rotbeesten! We vluchten terug naar de camper en sprayen Deet op armen en benen, in de hoop toch wat buiten te kunnen zitten om te aperitieven en een gezelschapspelletje te kunnen spelen. Maar eens goed en wel geïnstalleerd komt er een felle wind opsteken en vallen de eerste druppels. En dan blijft het gewoon continu onweren en regenen. Gustje vraagt zich af of de wolken aan’t vechten zijn en terwijl ik zeg tegen de jongens dat ze in de verte bliksem kunnen zien, zegt hij droogweg: “maar ik zie Bliksem van Cars niet”.

Op de wortelstoemp met worstjes na, een weinig noemenswaardige dag. Morgen anders en beter!

Kan de dag nog beter beginnen dan met een verse pot Nutella op een bagel in de toaster! Mjammm.

Vandaag staat er een verbindingsrit op de planning. We rijden stilaan terug en willen via Joshua Tree naar LA rijden. Tijdens de rit van een uur of 3 knutselt Wenti de hele tijd met de jongens aan de tafel. Dopido & Doremi boekjes, knippen, plakken, scheuren, kleuren, prikblok, …

We rijden via een kleine omweg zodat we een stukje van de historic Route 66 kunnen doen. In het dorpje Seligman stoppen we even om de vergane glorie te bewonderen. Ze waren hier duidelijk blij met de “Cars” franchise. En Bent & Gust natuurlijk in hun nopjes bij het zien van Sheriff, Red, Fillmore & Stanley.

Op de rest van het stukje Route 66 liggen alle dorpen er maar verlaten bij. Maw, je bent eigenlijk beter af om gewoon het dorpje Seligman te bezoeken en dan weer de Highway op te rijden.

In Kingsman (stad/gehucht) zoeken we eerst iets op om te gaan eten en nadien zoeken we voor het eerst een KOA campground op. Na 3 nachten zonder hook-up was het nog een tijd om alles te laden & lozen. Van het zwembad, Jacuzzi, speeltuin, wifi en minigolf maken we ook nog dankbaar gebruik.

TIP: Als je met een RoadBear RV op weg bent krijg je bij alle KOA’s 10% korting.

Vanmorgen hadden we nog de verwarming nodig om warm te krijgen, deze namiddag is de airco alweer welkom. Bizar hoe snel je hier van klimaat kan wisselen.

Een frisse nacht maar iedereen heeft goed geslapen. Gisteravond nog naar de sterretjes en de melkweg liggen kijken. Fijn toch om zo te gaan slapen en wakker te worden op een kampeerplekje met niemand rondom ons.

We rijden de Grand Canyon binnen via de East entrance. Zoals in elk national park krijg je een krantje met wat info en een plattegrond van het park. Met de RV kan je blijkbaar niet alle scenics stops doen omdat er geen plek voorzien is voor grote voertuigen. Op de stops waar waar we dat wel kunnen (Grandview Point en Moran Point) is het druk op de parking en soms eventjes aanschuiven voor er een plekje vrijkomt. Aan desert viewpoint is er nu wel eens plaats genoeg en staat er een oude watch tower. De Grand Canyon is al 11km diep dus als je op een 30meter hoge toren gaat staan lijkt alles dus nog veel hoger (not!).

Ook hier kan je met de shuttle bus van viewpoint naar viewpoint rijden, en het zijn er veel, heel veel, wat het best wel vermoeiend kan maken als je ze allemaal wil doen. We parkeren ons aan de Backcountry Information Center parking en van daaruit wandelen we naar de “red loop” bus. Dit is een loop van het park waar er sowieso geen privé-auto’s mogen rijden. Blijkbaar vinden veel mensen dat vervelend wat het is een héél pak rustiger op de viewpoints hier. Wij pikken er een paar uit na een gesprek met 1 van de rangers: Maricopa Point, Hopi Point en Pima Point. Ipv telkens op de bus te wachten wandelen we hier en daar ook eens een een stuk. De afstanden tussen de viewpoints variëren van 500m tot 3,5km. Een rustige wandeling op een geasfalteerd pad op enkele meters van de canyonwand.

TIP: Als je stopt om een foto te nemen van vrouwlief en kind A hou dan zeker de buggy met kind B goed vast. Voor je het weet bolt die vanzelf verder …. (True story)

Nu, is de North Rim nu mooier dan de South Rim? Het is er alvast rustiger, wat het een pak aangenamer maakt. Er zijn ook minder viewpoints maar dat maakt het ook minder vermoeiend. Ons ‘wow’ effect was groter op de North Rim, maar misschien is dat gewoon omdat we daar de Grand Canyon voor het eerst zagen in z’n volle glorie. Want in alle eerlijkheid, het is langs beide kanten indrukwekkend. Om het met Bent zijn woorden te zeggen … ’t is nen diepe put …. de Canyon is gewoon te groot, te diep, te breed om eigenlijk te te vatten hoe groot, diep & breed dat nu eigenlijk is. Maar ergens zijn we blij dat we aan beide kanten van de Canyon gestaan hebben.

In de late namiddag zijn we terug aan de camper en verlaten we het park via de South entrance. Net voorbij het dorpje Tusayan zijn we terug in het Kaibab Forest en zoeken we ons weer een plekje in het bos op.

De avond valt, ik sprokkel wat hout, maak mijn eigen vuurput om een kampvuurtje te maken en hoop dat ik het bos niet afbrand.

Dus, wat hadden we gisteren gezegd over uitgeslapen kindjes? Juist! Vandaag gaan de wekker dus om 6u, en het is nog donker en berekoud. De gids ging ons komen ophalen om 6u30 uhu,… 6u40 … enige vertwijfeling bij ons … hebben we ons nu echt in’t zak laten zetten ? 6u45 … in de verte komt er een auto aan maar rijdt voorbij…. de volgende wagen stopt gelukkig wel en het is de gids Jonah met zijn vrouw Dorothy. Beiden supervriendelijk en ze bieden ons meteen een warme Navajo thee aan en voor de kids zijn er fruitsapjes en koekjes voorzien.

Aan de ingang van het national park staat nog geen controle dus we vermijden op die manier een extra 20$ (jeej). Eventjes verder slaat de jeep een off-road zijwegje in en beginnen we aan de back-country tour. We houden halverwege de afdaling halt om daar de zonsopgang af te wachten …. Damn! Nice! De jongens zijn nog niet al te wakker (lees vrolijk) en blijven in de Jeep zitten waar het lekker warm is.

Het valt ons op dat het park er verlaten bij ligt, op de sunrise spot staan we alleen, wat alleen maar bijdraagt aan de charme van heel het verhaal. Na Tikal, Machu Pichu en de zoutvlakten van Uyuni toch een top vijf plekje voor ons.

Het hoogseizoen is hier trouwens al voorbij, vandaar dat het hier zo rustig is.

De tocht met de jeep gaat verder langs alle bergtoppen (de zogenaamde Mittens) … Jonah doet zijn best om Bent & Gust wat wild te krijgen door met de Jeep wat te slippen op de zandwegen. En het lukt, ze komen los (lees: ze worden wakker). In elke rots zie je wel een dier (olifant, havik, draak, …) of indiaan, het is een beetje zoals in het gras gaan liggen en naar de wolken kijken (m.a.w. je hebt wat verbeelding nodig)

Monument Valley is het decor geweest van menig commericals (Marlboro) en hollywood producties (Transformers) maar is vooral bekend van de Western Films, John Wayne is hier nog altijd populair (en moet ook dienen om de toeristen te lokken)
Op een van de stops staat een cowboy met een paard, en je kan 100$ (kuch) dollar betalen voor “a picture with man on a horse on the edge”. Maar om één of andere reden gaat hij vanzelf naar daar en jaagt zelf mijn vrouw en kinderen weg van “zijn” spot “there is a man that wants to take a picture”…. “money shot” voor mij en zonder dat hij er eigenlijk zelf om komt vragen vis ik nog 4$ uit mijn zak.

Jonah en zijn vrouw gaan super familair om om met ons de beloofde tour van 2,5u draaide uit op eentje van 4u. Ze leren ons de Navajo cultuur kennen, spelen zelfs wat muziek op authentieke instumenten en zingen traditionele liedjes. Voor alles hebben ze echt hun tijd genomen dus als je naar hier komt, een aanrader. Dorothy is trouwens de eigenares van de campground (met tenten & RV spots) op Route 163 ( 1mile op de baan richting Visitor Center aan de rechterkant). 20$, pretty basic maar meer heb je ook niet nodig en goedkopere alternatieven zijn er niet.

Na onze uitstap rijden we door de entrance van de Grand Canyon South Rim. Onderweg zien we voor het eerst een grote speeltuin en houden daar halt om ons potje te koken terwijl de jongens zich wat kunnen uitleven. Nadien gaat de rit verder (langs diezelfde saaie baan van gisteren) naar de Grand Canyon. We weten ondertussen dat er daar geen plaats meer is op de camping en dat “dispersed camping” toegelaten is in het Kebab Forest enkele km’s daarvoor. Een bitchy park ranger heeft duidelijk geen zin om ons de weg te wijzen (het is ook vrijdagavond voor haar) dus zoeken we zelf maar een zijwegje.

Na een eerste mislukte poging (waar Wenti een super mooie spot had gevonden zonder rekening te houden met de lage bomen op weg daarnaartoe) vinden we 10minuutjes later echt een super plekje waar we helemaal alleen staan. Er is nog een lekker zonnetje en dat is het sein voor ons om de tafel, stoelen en aperitief buiten te halen.

G’Nite everyone!

We worden wakken met een aangenaam zonnetje op de Wahweap Campground aan Lake Powell. Gust dut lekker verder.

Wenti probeert de rest van de camping te snel af te zijn en gaat snel 4 wasmachines gaan inpalmen. Nu snel , 7minuten wandelen tot aan het hoofdgebouw, en terug, en nog eens terug voor de droogkasten, en nog eens…. 30minuten gesport.

Rond half negen komt Gust zijn hoofdje ook piepen vanuit zijn bedje. En als we iets geleerd hebben: een uitgeslapen Gustje is een aangenaam Gustje. Super vrolijk! (dat geldt trouwens ook voor Bent)

We onbijten nog rustig aan onze camping en tegen de middag vertrekken we richting de tweede grote trekpleister van Page: Horseshoe Bend. Je ziet de parking van ver liggen … auto’s, RV’s, tourbussen … Over de heuvel zie je mensen als mieren heen en weer lopen. Een tochtje van anderhalve mijl over een zandpad. Je wandelt eigenlijk over een plateau en ineens bots je dan op die bijna loodrechte canyon wand.

Aan de rand van de canyon zijn eens geen aflsuitingen voorzien. Veel plezanter maar wel opletten geblazen met die 2 patatjes. In de dieperik maakt de rivier een mooie U-bocht. We blijven er toch een dik half uur rondhangen.

Voor we verder rijden richting Monument Valley keren we eerst terug naar Page om te gaan lunchen in Fiesta Mexicana… een mexicaan op aanraden van Marijn. En wat een kuipen margharita!

De rit van Page tot net voor Monument Valley is echt monumentaal saai! Monument Valley zelf rijden we binnen met zonsondergang en we hadden het bijna niet beter kunnen timen. Indrukwekkend mooi hoe de rotsen rood warm kleuren terwijl de zon verdwijnt.

Maar dan is het dus donker… we proberen nog naar het visitor center te gaan maar dat is al lang dicht. Een Rv park van het viewpoint motel (en dat heeft zijn naam niet gestolen) is ons veel te duur. Op de parking ontmoeten we 2 andere RV’s die zowat in hetzelfde schuitje dan wij zitten. Enkele miles terug hadden we een tentendorpje gezien en die zouden Rv’s toelaten voor 20$. In colomme rijden we naar ginder.

We zijn nog niet lang op de campground als er op de deur geklopt wordt , een potige Indiaan “Hi, I’m the Fee collector” … lol. We betalen de man en enkele minuten later wordt er weer op de deur geklopt. Diezelfde indiaan die ons een organized tour probeert te verkopen voor de dag nadien. We zijn nog maar net aangekomen, we weten eigenlijk niet goed wat er in de buurt te doen is, hij legt ons uit dat we met onze camper geen uitstap gaan kunnen maken omdat alles unpaved is (RoadBear policy …. driving off-road is prohibited). We zijn eigenlijk wat ambetant omdat hij blijft aandringen. Hij blijft wat afdingenen en biedt ons een private sunrise tour aan en de kids mogen gratis mee. We happen uiteindelijk toe toe en betalen een voorschot.

Als hij weg is kijken we een beetje verdwaasd naar elkaar en beseffen eigenlijk dat dit wel eens een well-played scam zou kunnen zijn, we hebben niet eens een betalingsbewijsje. Binnen enkele uren gaan we het weten want het zal vroeg opstaan zijn.

Maar eerst nog even genieten van de grootste sterrenhemel die we ooit zagen, inclusief de melkweg!

Op een paar autoalarmen na een rustige nacht. We verlaten Ken z’n parking en rijden richting Antelope Canyon. Een door Navajo indianen gecontroleerd gebied. America once belonged to the natives en dat zullen we geweten hebben … een excursie naar Upper Antelope Canyon (ook de enige manier om de canyon te zien trouwens) kost 40$ voor volwassen, 20$ voor de kids … en dan betaal je nog eens een 8$/persoon om hun reservaat binnen te mogen. Een goed geöliede commerciële machine lijkt het … We hebben pas een plekje om de tour van 11u dus rijden we eerst nog terug naar het dorp om inkopen te gaan doen.

Om 11u begint te excursie … we hadden al aan Bent verteld dat we in open Jeeps naar de canyon zouden rijden maar voor de families met kids is er blijkbaar een off-road versie van een minibus gereserveerd …. met als gevolg … een mopperende Bent. Gust was op het ritje van 4mile door de woestijn nog in zijn nopjes op de wiebelweg maar eens we aangekomen waren aan de Canyon had hij blijkbaar afgesproken met zijn broer om er geen leuke uitstap van te proberen maken …. “pakke pakke”… We negeren hen (en de rest van de horde toeristen) zoveel we kunnen en proberen zoveel mogelijk te genieten van wat toch wel een héél speciaal plekje is. Over een afstand van een quarter mile is de canyonwand door het water
uitgeslepen. Het licht dat binnenvalt zorgt voor super knappe kleuren. De gids neemt met onze iphone enorm knappe beelden, I’m impressed!

TIP: er is ook een Lower Antelope Canyon. Terwijl de Upper versie een soort museum is waar je doorwandelt, zou de Lower iets avontuurlijker zijn: met trapjes en ladders daal je in de canyon om er dan weer uit te wandelen. De tours beginnen elk langs een kant van de weg.

Na onze bijdrage aan de Navajo economie rijden we richting Lake Powell. Ons les geleerd hadden we voor vandaag wel een full hookup campspot geboekt (Wahweap RV park & Campground). Het was nodig want het was tijd om het water bij te vullen en onze tanks eens te legen. We laden ook onze batterijen wat op en spenderen de rest van de namiddag rond de camper en het meer, het zonnetje schijnt en het is zo’n 20°, ideaal om wat vitamine D op te doen. De jongens willen per se gaan zwemmen in het meer en papa mag weer van chinese vrijwilliger spelen 😉

’s Avonds steken we nog eens het kampvuur aan en eten we nog eens gezellig met de zaklampjes op ons hoofd buiten.

Oh ja, er was eindelijk nog eens wifi om deze blog te updaten 😉