Vandaag het laatste deel van de Great Ocean Road. De eerste halte, Loch Ard Gorge, de plek waar in 1878 de Loch Ard schipbreuk leed. Slechts 2 mensen overleefden de scheepsramp. Ze spoelden aan, klommen uit de kloof om en werden zo gered. Vandaag zijn er wel trapjes voorzien zodat wij er ook eens naar beneden kunnen.

Verder er op onze weg stoppen we ook nog The Arch en London Bridge, in 1991 stortte de brug in waardoor 2 mensen vast kwamen te zitten op de rots. Leuk detail, dat koppel ontvluchtte nadien de media, het was een overspelig koppel dat daar van poepke zwam was gaan doen.

En dan zit de Great Ocean Road er jammergenoeg op. Een weg langs één van de meest indrukwekkende stukken kust (West Australië zou nog indrukwekkender zijn, dat is dan voor een andere keer) met na elke bocht een nieuwe verrassing. We hebben op die 4 dagen ontelbare keren, wow, mooi, magnifiek en “checkt-dat-af” gezegd.

Onderweg naar Port Fairy stoppen we nog voor benzine: 125$/100l. Een no brainer, de laagste prijs tot nu toe. Op sommige plekken in Australië liep de prijs soms op tot 156$/100l. Je krijgt er eigenlijk kop nog staart aan waar je nu net veel of weinig zal betalen. Onze camping ’s avonds is geen hoogvlieger, de tijd is er blijven stilstaan, een roeste speeltuin, een kapot zwembad, oude caravans, wasmachines van in de jaren stillekes. We gaan ’s avonds het dorp nog eens in op zoek naar iets … juist ja, om te eten. 😉

We staan op en in de heuvels achter ons hangt een dichte mist. We nemen onze tijd om te ontbijten want vandaag rijden we het 3de deel van de Great Ocean Road. De vakantie zit er hier voor veel Aussies alweer op dus wordt het weer wat kalmer, makkelijker en goedkoper om een camping te vinden. Wenti vindt er eentje in Princetown, een recreation reserve, back to basics, op een steenworp van de 12 Apostels en dus de ideale uitvalsbasis om de 12 Apostels bij zonsondergang te gaan bewonderen, ons hoofddoel voor vandaag.

Onderweg slaan we nog even af richting Cape Otway, een baan die er om bekend staat dat er veel koala’s in de bomen zitten langs de kant van de weg. Wenti is opnieuw de perfecte spotter om er al rijdend te vinden, het enige wat haar ontbreekt is zo een stoeltje op de motorkap. Voor wie minder goed is in het spelletje “find koaly” , je stopt gewoon waar er nog auto’s langs de kant van de weg staan en waar er mensen staan met hun camera’s omhoog gericht.

Wanneer we rond Cape Otway rijden klaart het weer ineens op en lijkt het een prima avond te gaan worden voor een zonsondergang. In de vroege namiddag checken we in op de camping om nog wat te chillaxen en we eten iets vroeger vandaag zodat we om 18u terug op weg kunnen.

De eerste halte is Gibsons Steps, de bussen met dagjestoeristen zijn inmiddels allemaal weer weg. Wij kunnen genieten van een laatavond zonnetje op het strand. Aan de ene kant de wilde oceaan, aan de andere kant 60meter hoge kliffen. Magnifiek.

Rond 20u komen we aan bij de 12 Apostels, we hadden de foto’s gezien, de verhalen gehoord maar er is weinig dat je kan voorbereiden op het zicht dat je daar krijgt. Om stil van de worden. We hangen er een uurtje rond, de zon gaat onder. De meesten gaan dan naar huis maar als je nog een half uurtje geduld hebt en blijft wachten zie je de pinguins hier ook aan wal komen. Toegegeven, vanop 60meter hoogte zijn pinguins van 30cm niet erg groot meer 😉

Tussen de mensen spotten we ook een Gustie look-a-like, een kereltje van 2 jaar die perfect Gust zou kunnen zijn binnen een jaartje.

9u is het wanneer we gewekt worden door ongeruste telefoontjes en emails van het thuisfront. Blijkbaar waren de bosbranden ten Oosten van Adelaide in het nieuws. Wees gerust, we zijn nog ver genoeg van Adelaide om in een gevarenzone te zitten. En rond Melbourne zijn er slechts een paar kleinere brandjes uitgebroken die snel weer onder controle waren. We hebben ook een app om alle incidenten op een straal van 100km op te volgen.

Vandaag 22° en zon, perfect weertje om eindelijk aan die Great Ocean Route te beginnen. We houden halt aan alle lookouts, viewpoints en bezienswaardigheden die er zijn. Addis Point, de lighthouse aan Aireys inlet, Ereskin Waterfalls, Teddies Lookout en lunchen in Lorne. Daar springen we nog even het infopunt binnen waar je de geschiedenis van de Route aan de hand van wat foto’s kan bekijken. De 250km lange route werd tussen 1919 en 1932 aangelegd door de Australische soldaten die de eerste WO overleefden, als eerbetoon aan hun gestorven makkers. Met explosieven bliezen ze de rotsen op, met hamer en beitel kapte ze de route uit. Indrukwekkende beelden.

In Kennett River houden we halt, want daar kan je koala’s in’t wild zien. En inderdaad, lang moeten we niet zoeken, een handvol mensen verraadt meteen waar de koala zit.

En dan is het tijd om door te rijden naar Apollo Bay, want dat was de enige plek waar ze nog plaats hadden. 2 nachten blijven we hier slapen, aan, hou u vast, 90 dollar per nacht. Schandalig… maar geen andere opties… We doen het wel op een heeeeel rustig tempo, want de route is zo prachtig. Achter elke bocht krijgen we een ander zich voorgeschoteld, echt magnifiek.

Gelukkig is de camping op wandelafstand van het dorp. Na een lekker Italiaans avondmaal brengen we nog een bezoekje aan de lokale kermis. Een knuffel en een scheetkussen later (wat een vangst!) is het tijd om ons nestje op te zoeken.